मेरो दशै- जङ्गबहादुर

 -प्रविन कुमार मल्ल  

दशै हरेक बर्ष आउछ अनि जान्छ  

फरक मात्र यत्ति छ कहिले कछुवाको चालमा 

आउछ त 

कहिले चितुवाको बेग लिएर आउछ 

तर 

दुवैको चालमा फरक केही देखिन्न किनभने 

पुर्वले मन्द विष पिलाउदै आउछ 

दोस्रोले जनमानसमा खैलावैला मच्चाउछ । 

दशै हरेक वर्ष आउछ अनि जान्छ

 फरक मात्र यत्ति छ कहिले कोईलीको स्वरमा 

आउछ त 

कहिले कागको आवाज बनाएर आउछ । 

तर 

यी दुवैको भाकामा फरक केही पाईन्न किनभने 

पुर्वले मिठो निन्द्रा दिदै सुस्त- सुस्त सुताउछ 

दोर्सोले कर्कस स्वरमा " खाए खा नखाए घिच" 

भन्छ । 

दशै हरेक वर्ष आउछ अनि जान्छ 

फरक मात्र यत्ति छ कहिले बनिया बनेर आउछ त 

कहिले सिपाही बनेर आउछ । 

तर 

दुवैको ब्यवहार मा फरक केही हुन्न किन भने 

एउटालाई पकडिन जान्नु पर्छ अर्कोलाई पडकाउन जान्नु पर्छ । 

दशै हरेक वर्ष आउछ अनि जान्छ 

फरक मात्र यत्ति छ कहिले गजेट देखाएर आउछ त 

कहिले बजेट परिवर्तन गरेर आउछ । 

तर 

यी दुवैको परिभाषामा फरक केहि छैन किनभने 

पुर्वले आफैले आफैलाई बाध भन्छ अनि 

दोर्सोले आफ्नै हातले आफैलाई घोक्र्याउछ । 

यसरी मेरा प्रत्येक दशै हरु आउछ्न अनि 

जान्छ्न 

कहिले पृथ्विनारायण बनेर, कहिले भिमसेन (थापा) 

भनेर

तर, यसपालाको मेरो दशै आएको छ- जङ्गबहादुर बनेर ! !