कहिलेकाहीँ लाग्छ—जीवनका दौडहरूमा म धेरै पर आएँ, तर कतै आफैंलाई नै हराएँ। बिहान उठ्दा अनुहार ऐनामा देखिन्छ, तर त्यो म होइन जस्तो लाग्छ। हाँसो पनि आउँछ, कुरा पनि गर्छु, तर मनभित्र भने एउटा खाली ठाउँ कहिल्यै पुरा हुँदैन।
बाहिरको संसारले मसँग थुप्रै परिचय जोडेको छ—काम, जिम्मेवारी, सम्बन्ध, र सपनाहरू। तर ती सबैभन्दा पर, एउटा मौन प्रश्न मेरो आत्मामा हरेक रात बजिरहन्छ—“के म यही हो जसको खोजी म गर्दैछु?”
कतिपय दिनहरूमा म भीडभाडबीच एक्लो महसुस गर्छु, र कहिलेकाहीँ त एक्लो कोठामा पनि आफैंसँग भीडको सामना गर्नुपर्छ। जीवनका लक्ष्यहरूमा हिँड्दै जाँदा, कतै बाटोमै मैले आफ्नै शान्ति, आफ्नै मुटुको आवाज बिर्सेँ कि जस्तो लाग्छ।
तर म रोकिँदैन। किनकि म जान्दछु—यो खोजको यात्रा नै जीवन हो। म आफैंलाई फेला पार्ने दिन शायद आज होइन, भोलि पनि नहोला। तर हरेक प्रयास, हरेक आँसु, हरेक मुस्कान—मलाई बिस्तारै मेरो वास्तविक रुपतर्फ लैजाँदैछ।
किनभने अन्ततः म फेला पर्ने छु—
कसैको छायाँमा होइन, आफ्नै उज्यालोमा। 🌿