कहिलेकाही जीवन साँच्चिकै बकवास लाग्छ।
सबै कुरा उल्टो चलिरहेको हुन्छ — जसलाई हामी माया गर्छौं, ऊ टाढा हुन्छ; जसको भरोसा गर्छौं, ऊ नै निराश पार्छ। सपना पुरा गर्न दौडदा पनि, नतिजा हात लाग्दैन। अनि त्यही बेला भित्रभित्रै आवाज आउँछ — “जीवन त बकवास रहेछ।”
तर त्यो सोच्ने क्षण नै जीवनको सबैभन्दा महत्वपूर्ण मोड हो। किनभने जब हामीलाई सब कुरा अर्थहीन लाग्छ, त्यही बेला हामीले अर्थ खोज्न थाल्छौं। हामी आफैंसँग प्रश्न गर्न थाल्छौं — “म वास्तवमा के चाहन्छु? म किन दुखी छु?” र ती प्रश्नका जवाफ खोज्दै जाँदा हामी बिस्तारै आफ्नो आत्मा नजिक पुग्छौं।
जीवन कहिल्यै सधैं उज्यालो हुँदैन। अँध्यारो चाहिँ आवश्यक हुन्छ, ताकि उज्यालाको मूल्य थाहा पाओस्। वर्षा बिना इन्द्रेणी देखिँदैन, र संघर्ष बिना सफलता स्वादिलो हुँदैन।
आज जुन कुरा बकवास लागिरहेको छ, भोलि त्यही कुरा तपाईंको सबैभन्दा ठूलो पाठ बन्न सक्छ।
जसरी ढुंगाले रुखको जरा बलियो बनाउँछ, त्यसरी नै कठिनाइले मान्छेलाई गहिरो बनाउँछ।
हामी धेरैजसो बेलामा “खुसी” खोज्न दौडिन्छौं, तर कहिलेकाहीँ “खुसी” पाउने बाटो दुःखको गल्ली हुँदै जान्छ।
त्यसैले जीवनलाई बकवास भन्नुभन्दा, त्यसलाई एक शिक्षकको रूपमा हेर्नुस् — जसले हरेक असफलता, हरेक चोट, हरेक धोका मार्फत केही सिखाइरहेको हुन्छ।
कसैले तपाईंलाई बुझेन भने पनि, तपाईं आफैंलाई बुझ्ने प्रयास गर्नुस्।
कसैले तपाईंलाई साथ दिएन भने पनि, आफूलाई साथ दिन सिक्नुस्।
किनकि अन्ततः जीवन हाम्रो आफ्नै यात्रा हो — अरूले होइन, हामीले चलाउने बाटो।
हो, कहिलेकाहीँ जीवन साँच्चिकै बकवास लाग्छ,
तर त्यही बकवासले नै हामीलाई “मानव” बनाउँछ — महसुस गर्न, रोउन, उठ्न, र फेरि बाँच्न सिकाउँछ।
---